عمرو بن عبيد [از اساتيد و متكلمين معروف بصره، كه در بصره حوزه ي تدريس داشت] تصميم گرفت به عنوان امتحان، نزد امام باقر عليه السلام برود و با مطرح كردن مسائلي، علم آن حضرت را بيازمايد.

او به محضر امام باقر عليه السلام رسيد و گفت: معني اين آيه كه در قرآن آمده چيست؟

اولم ير الذين كفروا ان السماوات و الارض كانتا رتقا ففتقناهما [1] ؛ منظور از رتق و فتق در اين آيه چيست؟

امام باقر: «آسمان به هم پيوسته بود و باران از آن نمي باريد، و زمين نيز به هم پيوسته بود و گياهي از آن نمي روييد، خداوند آسمان را با بارانيدن آن گشود، و زمين را با رويش گياهان، باز كرد.»

عمرو بن عبيد از اين بيان قانع شد و از آنجا رفت، سپس طولي نكشيد كه نزد امام باقر عليه السلام بازگشت و پرسيد: منظور از «غضب در اين آيه چيست؟ و من يحلل عليه غضبي فقد هوي [2] .

امام باقر: منظور از غضب خدا، عذاب او است (نه تغيير قيافه) اي عمرو! هر كس اعتقاد داشته باشد كه چيزي از خدا را تغيير مي دهد، كافر شده است. [3] .



[ صفحه 62]