امام صادق عليه السلام مي فرمايد: من همواره شب ها هنگام خواب، بستر پدرم امام باقر عليه السلام را مي گستردم، يك شب در انتظارش بودم ديدم نيامد، برخاستم به مسجد رفتم و به جستجو پرداختم، ديدم آن حضرت تنها در مسجد در حال سجده است، آرام جلو رفتم شنيدم در حال گريه و ناله، به خدا چنين عرض مي كند:

سبحانك اللهم انت ربي حقا حقا، سجدت لك يا رب تعبدا و رقا، اللهم ان عملي ضعيف فضاعفه لي، اللهم قني عذابك يوم تبعث عبادك، و تب علي انك انت التواب الرحيم.

«خدايا تو پاك و منزه هستي، و به حق پروردگار من مي باشي، پروردگارا تنها براي تو از روي بندگي و كوچكي سجده مي كنم، خدايا عملم ناچيز است آن را بسيار گردان، خدايا مرا در روزي كه بندگانت را محشور مي كني، از عذابت نگهدار، و توبه ام را بپذير كه تو بسيار توبه پذير و مهربان هستي.» [1] .



[ صفحه 113]



و چنان كه ذكر مي شود: آن حضرت در لحظه آخر عمرش نيز به مناجات با خدا اشتغال داشت.