يكي از حوادث مهم زندگي پر افتخار پيشواي پنجم، مسافرت آن حضرت به شام ميباشد.

هشام بن عبدالملك، كه يكي از خلفاي معاصر امام باقر (عليهالسلام) بود، هميشه از محبوبيت و موقعيت فوق العادهي امام باقر بيمناك بود و چون ميدانست پيروان پيشواي پنجم، آن حضرت را امام ميدانند، همواره تلاش ميكرد مانع گسترش نفوذ معنوي و افزايش پيروان آن حضرت گردد.

در يكي از سالها كه امام باقر (عليهالسلام) همراه فرزند گرامي خود «جعفر بن محمد(عليهماالسلام)» به زيارت خانه خدا مشرف بود، هشام نيز عازم حج شد. در ايام حج، حضرت صادق (عليهالسلام) در مجمعي از مسلمانان سخناني در فضليت و امامت اهل بيت (عليهمالسلام) بيان فرمود كه بلافاصله توسط مأموران به گوش هشام رسيد. هشام، كه پيوسته وجود امام باقر (عليهالسلام) را خطري براي حكومت خود تلقي ميكرد، از اين سخن بشدت تكان خود،ولي ـ شايد بنا به ملاحظاتي ـ در اثناي مراسم حج متعرض امام (عليهالسلام) و فرزند آن حضرت نشد، لكن به محض آنكه به پايتخت خود (دمشق) بازگشت به حاكم مدينه دستور داد امام باقر (عليهالسلام) و فرزندش جعفر بن محمد را روانهي زندان شام كند.

امام ناگزير همراه فرزند ارجمند خود مدينه را ترك گفته وارد دمشق شد. هشام براي اينكه عظمت ظاهري خود را به رخ امام بكشد، و ضمناً به خيال خود از مقام آن حضرت بكاهد، سه روز اجازهي ملاقات نداد! شايد هم در اين سه رز در اين فكر بود كه چگونه با امام (عليهالسلام) روبرو شود و چه طرحي بريزد كه از موقعيت و مقام امام (عليهالسلام) در انظار مردم كاسته شود؟