نيايش و ارتباط با خدا
امام باقر (ع) در عبادت و ياد خدا همچون پدرش امام سجاد (ع) بود. امام صادق (ع) در اين مورد مي فرمايد:
پدرم همواره به ياد خدا بود، در حال راه رفتن، غذا خوردن، و حتي هنگام سخن گفتن با مردم ذكر خدا مي گفت. (بدون اينكه لبهايش به هم بخورد) مي ديدم كه زبانش به ذكر «لا الله الا الله» در حركت است. ما را جمع مي كرد و دستور مي داد (پس از نماز صبح) تا هنگام طلوع خورشيد به ذكر خدا بپردازيم؛ هر كدام از ما كه مي توانست قرآن بخواند او را به خواندن قرآن دستور مي داد و بقيه را به ذكر خدا وا مي داشت. (1)
هنگامي كه چشمش به كعبه مي افتاد رنگ چهره اش دگرگون مي گشت و اشكش جاري مي شد.
خادم امام باقر (ع) نقل مي كند:
با امام (ع) عازم حج شديم. هنگامي كه امام (ع) داخل مسجدالحرام شد نگاهي به خانه ي خدا كرد و گريست چندانكه صدايش به گريه بلند شد.
... سپس به طواف پرداخت و نزد مقام به نماز ايستاد. (در سجده به اندازه اي گريسته بود كه ) چون سر از سجده برداشت جاي سجده اش تر شده بود. (2)
پاورقي
1- «كان ابي (ع) كثير الذكر لقد كنت امشي معه و انه ليذكر الله و آكل معه الطعام و انه ليذكر الله، و لقد كان يحدث القوم و ما يشغله ذلك عن ذكر الله، و كنت اري لسانه لازقا بحنكه يقول: لا اله الا الله و كان يجمعنا فيأمرنا بالذكر حتي تطلع الشمس و يأمر بالقراءة من كان يقرأ منا و من كان لا يقرأ منا امره بالذكر (بحارالانوار، ج 46، ص 297 به نقل از كافي، ج 2 و اعيان الشيعه، ج 1، ص 651 و انوار البهيه، ص 126-127). لازم به تذكر است كه برخي از جملات حديث براي رعايت اختصار ترجمه ي به مضمون شده است.
2- بحارالانوار، ج 46، ص 290 و كشف الغمه، ج 2، ص 329 و اعيان الشيعه، ج 1، ص 651.