گروهي نزد امام باقر (ع) رفتند. در همان هنگام يكي از فرزندان آن حضرت مريض بود و آثار حزن و اندوه در سيماي مبارك امام (ع) نمودار بود ولي چيزي نمي گفت. مهمانان از ديدن اين حالت، با يكديگر به گفتگو پرداختند و از نگراني شديد امام (ع) درباره ي فرزندش، سخن گفتند. مدتي نگذشت كه كودك فوت كرد و صداي گريه از درون خانه بلند شد. در اين هنگام امام (ع) با چهره اي گشاده از اتاق بيرون آمد. هنگامي كه آنان از علت پديد آمدن آن حالت غير منتظره از امام (ع) پرسيدند، فرمود: «ما دوست داريم نسبت به كسي كه مورد علاقه ي ماست در عافيت و سلامت باشيم ولي چون فرمان خدا رسد آنچه او دوست مي دارد تسليم هستيم.»(1)