در همان سالي كه امام باقر(ع) به مكه مشرف شد و با هشام بن عبدالملك برخورد كرد، مردم به جانب امام (ع) هجوم مي بردند و مسائل و مشكلات خود را از آن حضرت مي-پرسيدند:
عكرمة گفت: اين شخص كه سيماي دانشمندان دارد كيست؟ من (هم اكنون) مي روم و او را آزمايش مي كنم. سپس نزد امام (ع) رفت. هنگامي كه در برابر وي قرار گرفت به لرزه افتاد و تعادل خود را از دست داد. با شگفتي به امام (ع) عرض كرد: اي فرزند پيامبر، من در مجالس متعددي، در مقابل ابن عباس و ديگران نشسته ام ولي چنين حالتي كه اينك به مدن دست داده، هرگز برايم پيش نيامده است. امام باقر (ع) فرمود: «واي بر تو اي بنده ي شاميان، تو در برابر خانه هايي قرار گرفته اي كه با اذن پروردگار، رفعت پيدا كرده و در آنها نام خدا ذكر مي شود». (1)