مرحوم كليني از عبدالله بن عطا نقل كرده است كه روزي امام باقر عليه السلام به من فرمود: دو مركب را زين كن. من يك استر و يك الاغ آماده كردم و با اين اعتقاد كه استر براي آن بزرگوار مناسبتر است آن را به ايشان پيشنهاد كردم. حضرت فرمود: من الاغ را براي سوار شدن خودم ترجيح مي‎دهم. الاغ را به نزديك امام بردم، ركابش را گرفتم و حضرت سوار شد. روي مركب كه قرار گرفت فرمود: حمد خداي را كه ما را به اسلام هدايت كرد، قرآن را به ما آموخت و با (برگزيدن) محمد صلي الله عليه و آله بر ما منت نهاد، اَلحَمدُلله الّذي سَخَّرَ لَنا هذا وَ ما كُنّا لَهُ مُقرِنين؛ «حمد خدايي را كه اين (مركب) را مسخّر ما گردانيد در حالي كه ما خود توان مهار كردنش را نداشتيم.»

همين طور به سفر خود ادامه داديم تا اين كه به سرزميني رسيديم. به حضرت عرض كردم: فدايت گردم، نماز! فرمود: اين جا وادي مورچگان است و نماز در آن سزاوار نيست. از آن جا حركت كرديم، به زمين ديگري رسيديم باز به نماز اشاره كردم، فرمود: اين جا هم نمكزار است و نماز در آن نيز سزاوار نيست. از آن جا نيز گذشتيم، همچنان مي‎رفتيم تا اين كه حضرت در زميني پياده شد و در آن جا نمازمان را خوانديم . بعد از نماز ركاب الاغ را گرفتم، آن بزرگوار سوار شد و همان دعاها و اذكار را خواند و سپس فرمود: خدايا! مُرجئه(1) را لعن فرما! زيرا آنان در دنيا و آخرت دشمنان ما هستند. عرض كردم: چه شد به ياد مرجئه افتاديد؟ فرمود: به ذهنم خطور كرد.(2)

اَلرَّفيقُ ثُمَّ السَّفر.(3)