تربيت ابعاد مختلفي چون جسماني، عقلاني، عاطفي، اجتماعي واخلاقي دارد. از مهمترين ابعاد تربيت، تربيت معنوي است كه به عقيده ما در تربيت اسلامي، پرورش اين بعد غايت همه ابعاد ديگر است. اين نوع تربيت كه شامل پرورش بعد معنوي انسان و فراهم نمودن زمينه ارتباط انسان با خداوند و در نهايت پرورش انسان براي رسيدن به قرب الهي است. بسيار مورد تاكيد ائمه(عليهم السلام) بوده است و آن بزرگواران در تمام صحنه هاي زندگي بيشترين اهميت را به پرورش اين بعد فرزندان مي دادند و براي تحقق آن از شيوه هاي خاص بهره مي گرفتند كه به نظر مي رسد از مهمترين شيوه ها، دو شيوه (ذكر و دعا) است و هر چند دعا نيز يك نوع ذكر تلقي مي شود اما از آنجا كه درتربيت معنوي عنصري كليدي و مهم است از آن به عنوان يك شيوه جداگانه ياد مي كنيم. امام باقر(ع) در سيره تربيتي خود از اين دو شيوه به شكل خاصي بهره جستند.