هشام بن عبدالملك (دهمين طاغوت اموي) در مراسم حج شركت كرد، وقتي كه همراه ملازم آزاد شدهاش به نام «سالم» وارد مسجدالحرام گرديد، ديد امام باقر (عليهالسلام) در گوشهاي از مسجد نشسته (و مردم در اطراف او براي سؤال به گردش آمدهاند)

سالم به هشام گفت: « اين شخص، محمد بن علي (امام باقر (عليه السلام) ) است.»

هشام پرسيد: همان كسي كه مردم كوفه شيفتهي او شدهاند؟

سالم پاسخ داد: آري.

هشام گفت: نزد او برو و به او بگو اميرمؤمنان (هشام) ميپرسد در روز قيامت، مردم تا آن هنگام كه از حساب خدا فارغ گردند، چه ميخورند و مينوشند؟

سالم نزد امام باقر (عليهالسلام) آمد و همين سؤال را از جانب هشام، مطرح كرد.

امام باقر (عليهالسلام) در پاسخ فرمودند: مردم در روي زمين محشور ميشوند آن زمين همانند گردهي ناني است و چشمههايي از آب در آن وجود دارد،از آنها ميخورند و مينوشند.

هشام وقتي كه اين جمله را شنيد، پيش خود پنداشت كه بر امام چيره شده است، به سالم گفت: « نزد او برو و بگو: آنها آن چنان در قيامت و به بلا و غوغاي محشر مشغولند كه خوردن و آشاميدن را فراموش خواهند كرد.»

سالم همين سؤال را از امام (عليهالسلام) نمود، امام (عليهالسلام) فرمودند:

اگر چنين باشد، لازم ميشد كه آنها كه در ميان آتش دوزخ هستند، مشغولتر و فراموشكارتر گردند و اصلاً به ياد خوردن و نوشيدن نيفتند، با اينكه خداوند در قرآن از قول دوزخيان ميگويد كه به بهشتيان ميگويند:

« أَفِيضُواْ عَلَيْنَا مِنَ الْمَاء أَوْ مِمَّا رَزَقَكُمُ اللّهُ؛ مقداري آب يا از آنچه خدا به شما روزي داده به ما ببخشيد.[36]

بنابراين آنها در همان حال سخت، از خوردن و نوشيدن غافل نميگردند.

هشام وقتي كه اين پاسخ را شنيد، درمانده شد و ديگر سؤال نكرد. [37]